Denkend aan Limburg
zie ik dartele beken
sprankelend door glooiend
heuvelland gaan,
statige bossen van
bronsgroene eiken
rustig verpozend
in het zonlicht staan;
en in de deinende
ruimte geworteld
de blijde gebruiken
van drie in één land,
onder het oppervlak
van kerken en hoeven
gaan diepe gangen
in zwijgend verband.
de lucht hangt er graag
en het leven wordt constant
op bonte veelkleurige
wijzen geëerd
en in alle streken
wordt de stem van de wereld
hartelijk lachend
compleet genegeerd.
Dierbaar oord
